Dit verhaal speelt zich af in 1845. Emma Mullenders leefde tot dat moment met haar ouders en 4 andere broertjes en zusjes op een gepachte boerderij in Slenaken. Overal zijn de oogsten mislukt en zo ook bij haar vader. Ze verliezen de boerderij en gaat op pad richting Kerkrade, waar haar vader en broer Volkert in de mijnen zullen gaan werken. Ze moeten lopen, want ze moeten alles achterlaten. Het is een tocht van ruim 20 km, maar met een hoogzwangere vrouw en 5 kinderen waarvan er 2 nog echt klein zijn, duurt dit wel even. Onderweg worden ze ook nog beroofd van het kleine beetje geld dat ze nog hadden. Na meer dan 2 dagen lopen komen ze eindelijk bij de mijnen aan. Ze krijgen een veel te klein en vies huis en Emma, maar ook Tom van 10 en zal in de mijnen moeten werken. Vanaf het moment dat Emma heeft gehoord over mijngas en overstromingen, is ze bang dat er iets gaat gebeuren. Als Emma’s vader een ongeluk krijgt, moeten ook Sofie van 8 en haar moeder de mijnen in. Het leven is bikkelhard en er is geen uitzicht op een beter leven. Op een dag komt de eigenaar van de mijn, de mijn bezoeken. Officieel mogen kleine kinderen niet in de mijnen werken, maar daar trekt de eigenaar zich helemaal niets van aan. De kleintjes passen daar waar volwassenen niet kunnen komen. Emma geeft de zoon van de eigenaar een rondleiding beneden in de mijn. Misschien dat er iets verandert aan het gevaarlijke trieste bestaan van de mijnwerkers? Dan gebeurt er iets verschrikkelijks!
Dan klinkt er een scheurend geluid dat heel de lange, nauwe tunnel vult.Emma ademt met horten en stoten. Dit is waar ze altijd zo bang voor is geweest!
Een prachtig en realistisch verhaal van hoe het er jarenlang aan toe ging in de mijnen van Limburg. De schrijfster heeft goed onderzoek gedaan voor dit boek. Je leest over de erbarmelijke omstandigheden waarin het volk in die tijd leefde. Rechten, plichten en voorschriften waren er niet en als ze er wel waren, werden ze niet nageleefd of genegeerd. Heel veel mensen zijn verdronken in de mijnen of gestikt. Het duurde echt nog tot 1970 dat mensen in de mijnen werkten, daarna werd de een na de ander gesloten.
Dan klinkt er een scheurend geluid dat heel de lange, nauwe tunnel vult.Emma ademt met horten en stoten. Dit is waar ze altijd zo bang voor is geweest!
Een prachtig en realistisch verhaal van hoe het er jarenlang aan toe ging in de mijnen van Limburg. De schrijfster heeft goed onderzoek gedaan voor dit boek. Je leest over de erbarmelijke omstandigheden waarin het volk in die tijd leefde. Rechten, plichten en voorschriften waren er niet en als ze er wel waren, werden ze niet nageleefd of genegeerd. Heel veel mensen zijn verdronken in de mijnen of gestikt. Het duurde echt nog tot 1970 dat mensen in de mijnen werkten, daarna werd de een na de ander gesloten.