Het zal je maar gebeuren. Van de een op de andere dag is je vriendin weg, verdwenen, het land uitgezet, terug naar haar eigen land.
Dat overkomt Bob Nienke in het boek Blauw. Blauw omdat Bob zijn haar blauw heeft geverfd.
Misschien verwijst blauw ook wel naar de politie, die meer met de uitzetting van Senna te maken heeft.
Het verhaal speelt zich af in Rotterdam, met hier en daar punten van herkenning voor wie Rotterdam een beetje kent. Dit maakt het nog gemakkelijker om je in te kunnen leven in de personages in het boek.
Joyce Pool heeft een schrijfstijl die prettig leest. De korte zinnen en vele dialogen maken het geen ingewikkeld boek. Het thema en de gevoelens die daarbij meespelen maken het mogelijk wel een ingewikkeld verhaal.
‘Niet om het een of ander, meneer Müller,’ zei Bob. ‘Maar als ik een foto zou moeten maken van iemand met een bescheten kop zou ik jou vragen.’ Z’n vette, blauwe stekels weerkaatsten het felle licht van buiten. ‘Drukke nacht gehad?’ (...) 'Bob heeft voor de verandering eens gelijk,' zei hij. 'Ik heb inderdaad een onrustige nacht achter de rug. Ik wil jullie vertellen waarom.' Zijn borst en schouders gingen als in slow motion omhoog en een nieuwe steen werd in mijn maag gedumpt. 'Vannacht werd ik uit bed gebeld. Door ene meneer Schouten. Vluchtelingenwerk. Hij vertelde me dat even voor twaalven Senna, haar ouders en haar broertje van huis zijn gehaald. Ze werden direct naar het vliegveld gebracht.'
Uitzettingen is een verschijnsel van deze tijd, datzelfde geldt voor de manier waarop de personages reageren en de manier waarop het verhaal zich ontwikkelt. Het is allemaal zo herkenbaar, dat maakt het lezen van dit boek interessant. Het zou zo maar kunnen dat jij jezelf dezelfde vragen hebt gesteld als de hoofdpersonen in dit boek doen.
Een goed eigentijds verhaal en dat in minder dan 150 bladzijdes.
Dat overkomt Bob Nienke in het boek Blauw. Blauw omdat Bob zijn haar blauw heeft geverfd.
Misschien verwijst blauw ook wel naar de politie, die meer met de uitzetting van Senna te maken heeft.
Het verhaal speelt zich af in Rotterdam, met hier en daar punten van herkenning voor wie Rotterdam een beetje kent. Dit maakt het nog gemakkelijker om je in te kunnen leven in de personages in het boek.
Joyce Pool heeft een schrijfstijl die prettig leest. De korte zinnen en vele dialogen maken het geen ingewikkeld boek. Het thema en de gevoelens die daarbij meespelen maken het mogelijk wel een ingewikkeld verhaal.
‘Niet om het een of ander, meneer Müller,’ zei Bob. ‘Maar als ik een foto zou moeten maken van iemand met een bescheten kop zou ik jou vragen.’ Z’n vette, blauwe stekels weerkaatsten het felle licht van buiten. ‘Drukke nacht gehad?’ (...) 'Bob heeft voor de verandering eens gelijk,' zei hij. 'Ik heb inderdaad een onrustige nacht achter de rug. Ik wil jullie vertellen waarom.' Zijn borst en schouders gingen als in slow motion omhoog en een nieuwe steen werd in mijn maag gedumpt. 'Vannacht werd ik uit bed gebeld. Door ene meneer Schouten. Vluchtelingenwerk. Hij vertelde me dat even voor twaalven Senna, haar ouders en haar broertje van huis zijn gehaald. Ze werden direct naar het vliegveld gebracht.'
Uitzettingen is een verschijnsel van deze tijd, datzelfde geldt voor de manier waarop de personages reageren en de manier waarop het verhaal zich ontwikkelt. Het is allemaal zo herkenbaar, dat maakt het lezen van dit boek interessant. Het zou zo maar kunnen dat jij jezelf dezelfde vragen hebt gesteld als de hoofdpersonen in dit boek doen.
Een goed eigentijds verhaal en dat in minder dan 150 bladzijdes.